Ostatnio robiąc porządki w pokoju – wpadła mi w ręce płyta ze studniówki. Szybko policzyłam, że minęło już 7 lat od tej imprezy i stwierdziłam, że w wolnej chwili włączę ją żeby zobaczyć znajome twarze. I tak też było.. Czułam, że to wszystko działo się niedawno, jakbym z tymi ludźmi rozmawiała kilka miesięcy temu, a tak naprawdę od tamtego momentu minęło już dużo więcej czasu. Sądzę, że niektórych nawet mogłabym dziś nie poznać na ulicy.
Kiedy fotograf robił klasowe/grupowe zdjęcia, kamerzysta zatrzymywał na chwilę film w miejscu. Wtedy mogłam przyjrzeć się wszystkim dokładniej. I wiecie co? Ogarnęła mnie jakaś nostalgia. Zaczęłam zastanawiać się gdzie są ci ludzie? co robią? jak potoczyły się ich losy? Może 7 lat to nie tak dużo, ale w ciągu tych 7 lat mogło zdarzyć się wszystko. Jeśli chodzi o osoby z innych/równorzędnych klas, to o jednych słyszałam, że wyjechali za granicę, o drugich, że założyli swoje rodziny i zostali w swoich stronach, a niestety wśród nich była też osoba, której już nie ma, chłopak zmarł na jakąś chorobę (ta informacja mną wstrząsnęła). Natomiast jeśli chodzi o osoby z mojej dawnej klasy, to prawie wszystkie mają Facebooka, większość publikuje co jakiś czas zdjęcia, dodaje jakieś informacje na swój temat więc mniej więcej wiem co się z nimi dzieje.
Tak ogólnie rzecz ujmując, to chyba wszyscy są na różnych etapach w swoim życiu, nie ma osób, które w tym samym wieku znajdowałyby się w tym samym punkcie, które miałyby na swoim koncie takie same doświadczenia, osiągnięcia, porażki albo i życiowe tragedie. Powiedzmy, że jedna osoba założyła rodzinę, ma już dwoje dzieci, druga zawarła związek małżeński, marzy o dziecku, ale do tej pory to marzenie nie zostało spełnione, trzecia nie ma męża, dzieci, ale spotyka się z kimś, a czwarta nie ma nikogo i nie planuje – ma inne priorytety. I to samo można powiedzieć o innych dziedzinach życia. Jeden założył swoją firmę i jest zadowolony z pracy, drugi pracuje dorywczo i nie podoba mu się to, co robi, a trzeci jest bezrobotny. Pomimo tego, iż wszyscy mamy tyle samo lat – jesteśmy różni i choć był taki moment, w którym wszyscy byliśmy na podobnym etapie, to myślę, że z każdym następnym rokiem – coraz więcej nas dzieli, różni. Dlatego, że los nas cały czas doświadcza, a że jesteśmy starsi, to i poważniejsze problemy mamy, inne – niż za czasów szkolnych – sprawy na głowie. Ach ta dorosłość..