Wyobraź sobie osobę, która często się uśmiecha, która cieszy się drobiazgami, jest zadowolona ze swoich sukcesów, ale też pokornie przyjmuje porażki, wyciąga wnioski z błędów, do nikogo nie żywi urazy, nikogo o nic nie wini, wybacza, szanuje bliźnich, akceptuje swoje zalety i wady, żyje zgodnie z samą sobą, kocha życie.
Miło, prawda?
Ktoś, kto kocha życie – umie we wszystkim dostrzec coś dobrego, pozytywnego, ktoś taki jest wdzięczny (Bogu, losowi) za to, co ma, za to, co go spotyka. Swoje życie traktuje jak dar, więc i wszystko, czego doświadcza jest dla niego prezentem. Nawet gdy dzieje się coś złego, osoba taka stara się trzymać emocje na wodzy i jeśli ma wpływ na dalszy rozwój wydarzeń, to przechodzi do działania – oczywiście z pozytywnym nastawieniem, a jeżeli nie ma wpływu, to czeka cierpliwie z nadzieją na optymistyczne zakończenie.
Osoba, która kocha życie – kocha siebie oraz swoich bliźnich. Akceptuje to, że każdy jest inny i nie próbuje zmieniać nikogo na siłę. Nie nosi w sobie urazy, żalu, bo wtedy nie byłaby wolna, a gdyby nie była wolna, nie byłaby w pełni szczęśliwa. Miłość, wolność, szczęście, to wszystko jest ze sobą powiązane.
Wyobraziłeś sobie taką osobę? Wiesz, że gdybyś chciał, to mógłbyś nią być? Praca nad sobą, zmiana sposobu myślenia, nastawienia, podejścia i oczywiście chęci – tylko i aż tyle dzieli Cię od tego wspaniałego stanu. A jeśli to Cię nie motywuje, to pomyśl inaczej – skoro ktoś może kochać życie, dlaczego Ty miałbyś tego nie robić? Rezygnując z takiej możliwości, automatycznie przypisujesz się do tej drugiej grupy (grupy ludzi narzekających na wszystko, niepotrafiących się z niczego cieszyć, wbijających szpile innym, nieumiejących akceptować ani bliźnich ani siebie itd. wiesz, że kto z kim przystaje..), sam odbierasz sobie szansę na przeżycie czegoś cudownego.. Uwierz w to że, jeśli Ty pokochasz życie – życie pokocha Ciebie.
