Chciałabym dziś poruszyć temat, który może wydawać się zwyczajny, ale z racji tego, że dotyczy coraz większej ilości osób – myślę, że warto o nim podyskutować.
A chodzi mi o ludzi, którzy wykonują swoje obowiązki zawodowe – w dni, które większość społeczeństwa ma wolne, o ludzi, którzy pracują w niedziele i święta, a właściwie o tych, którzy korzystają w tym czasie z ich pracy.
Oczywiście jest wiele zawodów, których przedstawiciele pracują bez względu na dzień tygodnia czy porę dnia np. lekarze, pielęgniarki, strażacy, policjanci itd. Jednak jest też wiele miejsc, w których ludzie pracują całymi tygodniami – nawet jeśli świat nie zawaliłby się, nikt by nie stracił życia – gdyby mieli wolne niedziele/święta np. pracownicy galerii handlowych, sklepów, restauracji, kawiarni, barów, kin, muzeów itd. I żebyśmy się źle nie zrozumieli – nie chodzi o to, że jestem temu przeciwna. Wszystko jest dla ludzi. Rozumiem, że nie każdy ma możliwość pójścia na zakupy w tygodniu albo że ktoś ma ochotę pójść do kina czy muzeum akurat w niedzielę. Chodzi mi o coś innego. Mianowicie o nastawienie ludzi do osób pracujących w dni, które większość ma wolne, o postawę, którą prezentują w stosunku do osób pracujących w dni, które teoretycznie są wolne od pracy.
Ja sama miałam „przyjemność” pracowania we wszystkie „czerwone dni z kalendarza” i to jak zachowywali się niektórzy ludzie było zadziwiające, żałosne, chamskie – zależy od interpretacji. Byli tacy, którzy wchodzili (do niewielkiego pomieszczenia, w którym byłam tylko ja) i nie mówiąc ani „dzień dobry” ani „do widzenia” z postawą roszczeniową żądali wręcz, by przy nich skakać. Dało się wyczuć ich nastawienie – „od czego tu jesteś?! ja jestem królem i wszystko mi się należy”.
Choć tak jak wspomniałam na początku – różne zachowania utkwiły mi w pamięci (nie tylko te negatywne). Niektórzy dziękowali za coś, za co nawet nie powinni, byli wdzięczni za każdy drobiazg. Zdarzali się też tacy, którzy mówili, że współczują pracowania w święto – zwłaszcza, gdy dowiadywali się, że jestem na stażu, gdyby jeszcze wiedzieli, że w ciągu 8 godzin pracy – nie miałam przerwy na śniadanie czy wyjście do toalety… No i gdy w takim momencie trafiał się ktoś przemądrzały z szyderczym uśmiechem na twarzy, to miałam ochotę rzucić wszystko i uciec jak najdalej… Kontrast był widoczny. Zdecydowanie przyjemniej pracowało się, gdy ktoś powiedział miłe słowo, a nie gdy zachowywał się jak gbur, człowiek bez kultury (chociaż jeśli rzeczywiście mu jej brakowało, to czy powinnam mieć do niego pretensje? może powinnam mu współczuć?).
Wiem, że dla jednych niedziela, to dzień jak co dzień i że nie robi im to różnicy czy mają ją wolną czy pracującą, ale dla drugich jest to dzień szczególny. Dla wielu jest jedynym dniem dla rodziny, dla siebie, dla Boga. Tak czy inaczej – tym wpisem chciałabym zaapelować o szacunek do ludzi pracujących w niedziele/święta (w ogóle do ludzi, ale skupmy się już dziś na tej konkretnej grupie). Ci ludzie czasami pracują 6 czy 7 dzień z rzędu, czasami 10 lub 12 godzinę z jedną małą przerwą lub bez niej, nierzadko chorzy, przemęczeni na nogach od samego rana – dlatego nie bądźmy obojętni/złośliwi i doceńmy to, że… jeszcze nie padli i mogą nas obsłużyć 
(przepraszam, włączył mi się czarny humor).
Pozdrawiam wszystkich, którzy dziś pracują i tych, którzy będą korzystać z ich pracy.