Dawno, dawno temu, mężczyzna postrzegany był jak wojownik, był głową rodziny, miał zapewnić jej bezpieczeństwo, dach nad głową oraz pożywienie. I tak to się ciągnęło całymi latami. Potem – jak wiemy – sporo się pozmieniało, do pracy zarobkowej dopuszczono także kobiety, choć nie wszystkie zaczęły korzystać z tego prawa i tak jak na początku historii – zajmowały się dziećmi, domem, a mąż pracował na utrzymanie rodziny. W obecnych czasach aż tak to nie dziwi/nie bulwersuje, prawda?
A wyobraźmy sobie sytuację odwrotną, że to mąż jest na utrzymaniu żony, ona przynosi do domu pieniądze, on siedzi w domu, nie pracuje zawodowo. Czy to bardziej razi? Myślę, że tak i mam tu na myśli taki stan, który utrzymuje się przez dłuższy czas. Zazwyczaj, gdy ktoś słyszy o takiej sytuacji, to jest zaskoczony: „jak to facet nie pracuje?!”, „żona go utrzymuje?!”. Takie niezbyt pozytywne nastawienie bierze się zapewne w dużej mierze ze stereotypów i myślenia typu: ona powinna siedzieć w domu i zajmować się dziećmi, a on powinien pracować, on powinien przynosić pieniądze; mężczyzna musi pracować, kobieta może itd.
Oczywiście, nie zapominajmy o tym, że i to „siedzenie w domu” różnie wygląda. Co innego, gdy osoba prowadząca dom (bez względu na płeć) daje coś od siebie, stara się, rzeczywiście coś w nim robi (sprząta, pierze, gotuje), a co innego jak całymi dniami/tygodniami leży do góry brzuchem i nie dość, że nie pozmywa naczyń, nie odkurzy, to jeszcze po sobie zostawia bałagan. Jak wiemy – czasami ta praca w domu, może być cięższa niż praca poza domem (zawodowa), w którym praktycznie cały czas jest coś do zrobienia, dlatego tak ważny jest podział obowiązków – nie wszystko na jednego. No i pewnie niektórzy z Was stwierdzą, że to samo powinno tyczyć się zarabiania.
Czy mężczyzna, który jest na utrzymaniu kobiety powinien się tego wstydzić?
Czy to żenada, gdy żona utrzymuje męża?
Jak Wy to widzicie?